Ruby Mander Alizarin is een nieuwe kleur van Winsor & Newton, geformuleerd met de voordelen van synthetische alizarine.We hebben deze kleur herontdekt in onze archieven en in een kleurenboek uit 1937 besloten onze scheikundigen te proberen deze krachtige donkergetinte Alizarin Lake-variëteit te evenaren.
We hebben nog steeds de notitieboekjes van de Britse colorist George Field;hij staat bekend om zijn nauwe samenwerking met onze oprichter op het gebied van kleurformuleringen.Nadat Field een techniek had ontwikkeld om de meekrapkleur langer mee te laten gaan, werden verdere experimenten uitgevoerd om andere mooie meekrapvariëteiten te ontwikkelen, waarbij het belangrijkste pigment alizarine was.
De wortel van de meekrap (Rubia tinctorum) wordt al minstens vijfduizend jaar gekweekt en gebruikt voor het verven van textiel, hoewel het een tijdje duurde voordat deze in verf werd gebruikt.Dit komt omdat je, om meekrap als pigment te gebruiken, eerst een in water oplosbare kleurstof moet omzetten in een onoplosbare verbinding door deze te combineren met een metaalzout.
Als het eenmaal onoplosbaar is, kan het worden gedroogd en het vaste residu worden gemalen en gemengd met het verfmedium, net als elk mineraal pigment.Dit wordt meerpigment genoemd en is een techniek die wordt gebruikt om veel pigmenten uit plantaardig of dierlijk materiaal te maken.
Enkele van de vroegste meekrapmeren zijn gevonden op Cypriotisch aardewerk uit de 8e eeuw voor Christus.Meekrapmeren werden ook gebruikt in veel Romeins-Egyptische mummieportretten.In de Europese schilderkunst werd meekrap vaker gebruikt in de 17e en 18e eeuw.Vanwege de transparante eigenschappen van het pigment werden meekraplakken vaak gebruikt voor glazuren
Een veelgebruikte techniek is om een meekrapglazuur op het vermiljoen aan te brengen om een helder karmozijnrood te creëren.Deze benadering is terug te vinden in verschillende schilderijen van Vermeer, zoals Meisje met roodkapje (ca. 1665).Verrassend genoeg zijn er maar heel weinig historische recepten voor meekrapmeren.Een reden hiervoor kan zijn dat meekrapkleurstoffen in veel gevallen niet afkomstig zijn van planten, maar van reeds geverfd textiel.
In 1804 had George Field een vereenvoudigde methode ontwikkeld om kleurstoffen uit meekrapwortels en meekrap te extraheren, wat resulteerde in stabielere pigmenten.Het woord “meekkrap” kan worden gebruikt om het bereik van roodtinten te beschrijven, van bruin tot paars tot blauw.Dit komt omdat de rijke kleuren van meekrapkleurstoffen het resultaat zijn van een complexe menging van kleurstoffen.
De verhouding van deze kleurstoffen kan door veel factoren worden beïnvloed, van het type meekrapplant dat wordt gebruikt, de grond waarin de plant wordt gekweekt, tot de manier waarop de wortels worden opgeslagen en verwerkt.Bovendien wordt de kleur van het uiteindelijke meekrappigment ook beïnvloed door het zoute metaal dat wordt gebruikt om het onoplosbaar te maken.
De Britse chemicus William Henry Perkin werd in 1868 in deze functie benoemd door de Duitse wetenschappers Graebe en Lieberman, die een dag eerder een formule hadden gepatenteerd voor de synthese van alizarine.Dit is het eerste synthetische natuurlijke pigment.Een van de belangrijkste voordelen hiervan is dat synthetische alizarine minder dan de helft kost van een natuurlijk alizarinemeer, en dat het een betere lichtechtheid heeft.Dit komt omdat meekrapplanten er drie tot vijf jaar over doen om hun maximale kleurpotentieel te bereiken, gevolgd door een lang en tijdrovend proces om hun kleurstoffen te extraheren.
Posttijd: 25 februari 2022